သူပုန္တစ္ေယာက္၏နိဒါန္း

(ေရႊအိမ္စည္)

(က)
ႏွစ္နာရီမွ် က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးသည့္အခါတြင္မူ ကားသံမ်ားအား သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီျဖစ္သည္။ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္သာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္၍ မပင္ပန္း……။ လမ္းက အတတ္အဆင္းမရွိ…..။ လူသြားလမ္းအတုိင္း မသြားပဲ ေတာတုိး၍ လာခဲ့သည့္အတြက္သာ ခရီးကဖင့္၏။ စမ္းေခ်ာင္းငယ္အတုိင္းသြားသည့္အခါ သြားသည္။ ၀ါးေတာ္ႀကီးအတြင္း ျဖတ္၍သြားသည့္အခါ သြား၏။ ကားသံမ်ားက တခါတခါ က်ယ္၍လာသည္။ တခါတခါတြင္မူ သဲ့သဲ့မွ်သာ …..။အသံက ေလယူရာတိမ္း၍ တုိးလိုက္ က်ယ္လုိက္…..။
ဤကားသံမ်ားက အႏၱရာယ္သံမ်ား ……။ ကားသံမ်ားႏွင့္နီးလာေလ ….အႏၱရာယ္ႏွင့္နီးေလျဖစ္သည္။ စစ္တပ္က ႏွစ္စဥ္ `ဖာပြန္´သို႔ ရိကၡာပို႔သည္။ TE 11- စစ္ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ပို႔ျခင္းျဖစ္၏။ အေခါက္ေေခါက္အခါခါ …..။ တစ္ေခါက္လွ်င္ ယာဥ္အစီးေလးငါးဆယ္မွ ရာေက်ာ္အထိ ပါတတ္သည္။ သူတုိ႔အသံုးျပဳသည့္လမ္းကား …. သိမ္ဆိပ္၊ ပိႏၷဲေတာေလးေကမွ က်ေသာင္းဆိပ္ လဂြန္ၿပိဳ ဖာပြန္လမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္း …..။ လမ္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ စစ္ဗ်ဴဟာ (၃)ခုခန္႔ သံုး၏။ တပ္ရင္း ၉-ရင္းအင္အားႏွင့္ လမ္းကင္းခ်ထားျခင္းျဖစ္၏။ လက္ယွက္ထုိးထားသကဲ့သို႔ …….။
က်ေနာ္တို႔က ဤၾကားမွ ဤလမ္းအား ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
`က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႔မွာ ခဏနားၾကၿပီး သတင္းေထာက္ၿပီးေတာ့မွ ကားလမ္းကူးၾကမယ္…..´
ဖဒုိ႔ေအာင္ေရႊက က်ေနာ္တုိ႔အား ေျပာသည္။ နားမည့္ေနရာအား က်ေနာ္ၾကည့္မိ၏။ ေတာင္ယာေဟာင္း …..`ဖုန္းဆုိးေျမ´။ ေတာင္ယာက မုိ႔မို႔ေလး ျမင့္တတ္သြားသည္။ ေတာအုပ္ႏွင့္ေတာင္ယာအၾကား အနိမ့္ပိုင္းတြင္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုက ရစ္ေခြထား၏။ ေတာင္ယာအား အနားသတ္မ်ဥ္းအျဖစ္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္သည္ ေျမာက္မွေတာင္သို႔ ေခြရစ္၍ထား၏။ ေခ်ာင္းငယ္အတြင္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္းလုိက္၏။ ေခ်ာင္းေရက ေျခမ်က္စိျမဳပ္ရုံမွ်သာ….။ သဲေခ်ာင္းေလးျဖစ္၍ေအးစိမ့္၍ေနသည္။ ဖားေလာင္းေလးမ်ား အုပ္လုိက္ကူးခတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကုန္းမို႔မို႔ေပၚသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိကရုံဆူးပင္မ်ားက ေတာထ၍ေနသည္။ ပိဇပ္ရိုင္း္ပင္မ်ား၊ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားက လူတစ္ရပ္မက …..။
ဖုန္းဆုိး၏အလယ္တြင္ ေတာင္ယာတဲပ်က္တစ္လံုးရွိသည္။ အမိုးမရွိ….၊အခင္းမရွိ….။ မဓမတုိင္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္မ်ားကသာ ……။ ယခင္က ေတာင္ယာခင္းရွင္တုိ႔ေနခဲ့သည့္တဲဟူ၍ ေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။ တဲပ်က္တြင္ပင္ က်ေနာ္တို႔ နားၾက၏။ ဖဒိုေအာင္ေရႊႏွင့္ပါလာေသာ KNU ရဲေဘာ္ေလး ၃-ေယာက္က ေရွ႔သို႔ဆက္သြားၿပီး ကင္းပံုး၀ပ္၍ ေန၇ာယူထားၾကသည္။ ကားလမ္းႏွင့္ နီးၿပီျဖစ္၍ ရန္သူက လမ္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းရွည္လွည့္တတ္သည္။ သတိထားရမည့္ေနရာ …..။
က်ေနာ္တို႔နားၿပီး အတန္ၾကာမွ ….ဦးေမာင္ေမာင္လတ္ေရာက္လာသည္။ သူက….ဘီးလင္းၿမိဳ့နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဆင္ေျခေလ်ာေလးအတုိင္း သူတတ္လာသည္မွာ ေပ ငါးေထာင္အျမင့္ ေစာက္ကမ္းပါးႀကီးအား တတ္ေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။ သူ႔အသက္ရႈသံက ခပ္းလွမ္းလွမ္းမွပင္ ၾကားေနရ၏။ ေခႊ်းသီးေခႊ်းေပါက္မ်ားက သူ႔မ်က္နွာတြင္ ရြစိထေနသည္။ ေရႏွင့္ ဖ်န္းပက္ထားသကဲ့သို႔…..။ တိုက္ပံုအကၤ်ီအနက္ ၊ တတ္ထရြတ္ပုဆိုး ကခ်င္ကြက္အစိမ္းေအာက္၌ သူ႔ခႏၵာသည္ ပိန္လွီလြန္းလွ၏။ ျဖဴေရာ္ေသာ္ အသားေရာင္သည္ ေသြးဆုတ္သြားသည့္ လူေသတစ္ဦးကဲ့သို႔ …..။ဆံပင္တုိ႔က ရွည္၍ပြေယာင္းေနသည္။
သူလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္မွာ ….၀ိဥာဥ္တစ္ေကာင္လြင့္ပါးေနသည့္အလား…..။ က်ေနာ္တုိ႔အနား၌ သူ၀င္၍ထုိင္လုိက္သည္။ သူအသက္ရႈေနသည္မွာ ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းလွ၏။ သူ႔အဆုတ္သည္ ညွစ္ရဖန္မ်ား၍ ပြင့္ထြက္လာေလမည္လား ထင္ရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ သက္သက္သာသာ သြားခဲ့ရသည့္ခရီးအား သူသည္ ပင္ပန္းလြန္းစြာနွင့္ လာခဲ့ရ၏။ သူ႔အေျခအေနအား ဖဒို႔ေအာင္ေရႊလည္း သတိထားမိ၏။ ေရွ႔ခရီးက သြက္သြက္လက္လက္သြားရမည္။ ေရွာင္ရတိမ္းရမည္။ ရန္သူၾကားမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရမည္ျဖစ္၍ ေျပးေျပးလႊားလႊား သြားရေကာင္း သြားၾကရမည္။ သူ႔အေျခအေနႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား ….။ သူ႔က်န္းမာေရးက လုိက္ႏုိင္ပါ့မလား…..။

(ခ)
က်ေနာ္တုိ႔ အစီအစဥ္ေျပာင္းၾကရသည္။ ပထမက ဖုန္းဆိုးေျမတြင္ ခဏနားၿပီး ….. ကားလမ္းအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကပ္မည္။ ကားတန္းအားလံုး လြန္သြားပါက ျဖတ္ကူးရန္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ဤအတုိင္းသြား၍မျဖစ္ေတာ့…..။ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္က လုိက္ႏုိင္မည့္ဟန္မေပါက္……။ နားရမည္။ သူ႔အား ေဆးမွဴးႏွင့္ျပၿပီးကုသေပးရမည္။ ၿပီးမွ …. ခရီးအား ဆက္ၾကရမည္။
ဖဒုိေအာင္ေရႊက လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ျဖင့္ွ ေဆးမွဴးတစ္ေယာက္အားေခၚ၏။ တေနရာတြင္ ဆံုရန္ခ်ိန္း၏။ က်ေနာ္တုိ႔ယခုေရာက္ေနသည့္ ေနရာမွ မီနစ္ ၂၀-ခန႔္သြားရမည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာႏွင့္ ႀကိဳး၀ိုင္းအၾကားတြင္ ျဖစ္သည္။
၀ါးလံုးတြင္ ပုခက္ဆင္ၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္လတ္အား က်ေနာ္တုိ႔ ထမ္းၾကရ၏။ အေရွ႔တစ္ေယာက္ အေနာက္တစ္ေယာက္…..။ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ေတာင္ဖက္ဆီသို႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾက၏။ တတ္ေနျဖစ္ေသာ္လည္း တေပါင္းေနက ပူျပင္းသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာအား ကြင္းေရွာင္ၿပီး သြားၾကသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာတြင္က ရန္သူ၏ နည္းဗ်ဴဟာ (၃၃၁) ရွိသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ လယ္ကြင္းအားေတြ႔ရ၏။ လယ္က မလုပ္ပဲထားသည့္အတြက္ `ေကာ´ ၍ေနၿပီ။ လယ္ကြင္းအား တည့္တည့္အလယ္မွ မျဖတ္ရဲ…..။ ရန္သူႏွင့္တုိးပါက သတ္ကြင္းအတြင္း သြားသလိုျဖစ္ေနမည္။ လယ္ကြင္းအား ကြင္း၍ခင္းတန္းေလးအတုိင္း သြားၾကသည္။ ခရီးကရွည္၏။ ထမ္းစက မေလးေသာ္လည္း ၾကာလာသည့္အခါ၌ ပုခံုးမ်ားက ႀကိမ္းလာသည္။ လယ္ကြင္းဆံုးသည္ႏွင့္ ရြာအ၀င္လမ္းအား ေတြ႔ရ၏။ ရြာက ရြာပ်က္……။
စစ္သားမ်ားအလံုးအရင္းႏွင့္ တတ္လာခဲ့သည္မွစ၍ ….. ရြာသားမ်ား ရြာတြင္မေနရဲ….။ လယ္ထဲသို႔ မဆင္းႏုိင္…..။ ေတာင္ယာသို႔ မသြားႏုိင္ၾကေတာ့…..။ ဤေဒသတြင္ …. ရြာမ်ားက ရြာပ်က္…..။ လယ္မ်ားက ေကာ၍ေနသည္။ ေတာင္ယာတုိ႔က ဖုန္းဆုိးေျမ…..။
ရြာအတြင္းသို႔ ေရာက္၏။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသိီးပင္မ်ားႏွင့္ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆုိင္း…..။ အိမ္ေျခငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိခဲ့မည့္ရြာာျဖစ္မည္။ ယခုေတာ့ ….. ထရံမ်ားကြာက်ေနေသာ အိမ္၊ အမိုးပြင့္ေနေသာ တဲ….။ အခင္းျပဳတ္ေနေသာ ဇရပ္တုိ႔သာ ရွိေတာ့၏။ ရြာလယ္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိ၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကမူ မပ်က္ယြင္းေသး…..။ ယခင္က ဤရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခေလးငယ္တုိ႔ လံုခ်ည္ကြင္းသိုင္းႏွင့္ ေျပးလႊားကစားၾကမည္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔က အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔သြား၍ သီလေဆာက္တည္ၾကမည္။ ေၾကးစည္သံတုိ႔က လြင္ေနလိမ့္မည္။
ယခုေတာ့ ရြာက တစျပင္ …..။ သူသာၤန္ကဲ့သို႔…..။
ဖဒိုေအာင္ေရႊ၏ ရဲေဘာ္၃-ေယာက္အား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ကင္းရွည္အျဖစ္ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရြာ၏ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းသို႔ ဆက္၍ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာေျမာက္ဖ်ားပိုင္းက ကုန္းမို႔မုိ႔ေပၚတြင္ရွိ၏။ ဆုတ္ရန္ ၊ ေရွာင္ရန္ လြယ္ကူသည္။ က်ေနာ္တုိ႔နားၾကၿပီး ခဏတြင္ပင္ ဖဒိုေအာင္ေရႊလွမ္းေခၚထားသည့္ ေဆးမွဴးေရာက္လာ၏။ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး ပလိုင္းတစ္လံုးလြယ္ထားသည္။ အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ပင္။ မသိပါက KNU မွ ေဆးမွဴးဟူ၍ မသိႏုိင္။ ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ပီသလွ၏။ ကြမ္းတၿမံဳ့ၿမံ့ဳႏွင့္ လူနာအားၾကည့္၏။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္တုိင္း၏။ အက်ၤိအား လွန္၍ ေက်ာျပင္အႏွ့ံလက္ေခါက္ႏွင့္ဖြဖြထု၏။ နားၾကပ္ႏွင့္ေထာက္၍စမ္းသပ္၏။
`အဆုတ္ပြၿပီး အဆုတ္ထဲေရ၀င္ေနတယ္။ စုပ္ထုတ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ´
ကြမ္းငံုထားသည့္အသံႏွင့္ ေဆးမွဴးက ေျပာသည္။ သူ႔ပလုိင္းအတြင္းမွ ေဆးထုိးအပ္ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားထုတ္၏။ အပ္ကရွည္သည္။ တုတ္၏။ `ဆလင္း´ က ႀကီး၏။ ႏြားမ်ား၊ ကႊ်ဲမ်ားအားထုိးသည့္ အပ္ႏွင့္ဆလင္းမ်ဳိး…..။
` ဟန္းေကာ´ တြင္ထည့္ကာ `အပ္´ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားျပဳတ္၏။ မပ်က္မစီးက်န္ေနသည့္ တဲငယ္၏ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လူနာအား လဲေလ်ာင္းေစ၏။ အမိုးမရွိေတာ့သည့္ တဲငယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စစ္ေျမျပင္ ေဆးရုံျဖစ္သြား၏။ လူနာအား တေစာင္းလွဲေစ၏။ အက်ၤီအား လွန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ …. အရက္ပ်ံဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းစႏွင့္ လက္ဖ်ံႏွစ္ခုအၾကား ေက်ာျပင္အား ပြတ္တုိက္၏။ ထုိေနာက္ ….. အပ္အား အဆုတ္ဆီသို႔ ထုိးသြင္းသည္။ သူ႔ဟန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ သူ႔အလုပ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသည့္သ႑ာန္က သူ႔မ်က္နွာတြင္ အထင္သား ……။ သူ႔လက္က ဆလင္းအာ စုပ္ယူလုိက္သည္။ ့လူနာ၏အဆုတ္အတြင္းမွ ေရမ်ား ဆလင္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆလင္းအတြင္းျပည့္သြားသည္။ အပ္ကို မျဖဳတ္ပဲ ဆလင္းအား အပ္မွ ခႊ်တ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ….. အနီးရွိ ေရခြက္ထဲသို႔ ထုိးထုတ္လိုက္သည္။ ဆလင္းအား အပ္တြင္ ျပန္၍တပ္၏။ စုပ္ထုတ္၏။ တႀကိမ္…..ႏွစ္ႀကိမ္…..သံုးႀကိမ္။
လီတာ၀က္ခန္႔ ေရမ်ား ထြက္လာ၏။ ေဆးမွဴး၏ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနသည္အား ၾကည္ရင္း …..က်ေနာ္စိတ္၌ `ေနာ္မန္ဘီသြန္´အား အေတြးေရာက္ေစ၏။
၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘလ ေနာက္ဆံုးအပါတ္၏ ေန႔တေန႔တြင္ေဒါက္တာေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ ဒဏ္ရာရစစ္သည္တစ္စုအား ခြဲစိတ္ကုသေနခဲ့၏။ ခြဲစိတ္ခန္းသံုးလက္အိတ္မရွိ…..။ လက္ႀကီးဗလာႏွင့္ခြဲေနသည္။ ခြဲစိတ္ရင္း သူ၏ လက္၀ဲဖက္လက္အား ခြဲစိတ္ဓါးထိသြားခဲ့၏။ ပိုးေသေစရန္ အုိင္အိုဒင္းေဆးရည္ထဲသို႔ သူ႔လက္ကို ခ်က္ခ်င္းထုိးႏွစ္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ….ခြဲစိတ္မႈအား ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သည္။ ဤသို႔ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လက္ဓါးထိသည္မွာ ေဒါက္တာေနာ္မန္ဘီသြန္အတြက္ မဆန္း…..။ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိ၏။ ယခုလည္း အရင္ကကဲ့သို႔ပင္ အနာက်က္သြားလိမ့္မည္ဟု ေဒါက္တာဘီသြန္ယံုၾကည္၏။ သို႔ေသာ္ အနာကမက်က္ …..။ ျပည္တည္လာ၏။ ျပည္တည္အနာကို ေဖာက္ထုတ္ေဆးေၾကာေသာ္လည္းမထူးျခား….။ ပ်ံႏွံ့၍သာေနခဲ့၏။ လက္ေမာင္းတစ္ခုလံုး ဖူးေယာင္ေဖာင္းပြလာခဲ့ၿပီ။ သူကား ေသြးအဆိပ္သင့္ခဲ့ၿပီ။ သူတစ္ကိုယ္လံုး ေသြးအဆိပ္သင့္မႈကား ပ်ံ့ႏွံ႔လို႔ေနခဲ့ၿပီ။ ၁၉၃၉ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၂ ေန႔တြင္ ေဒါက္တာေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ တရုတ္ျပည္၏ စစ္ေျမျပင္၌ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ေဆးမွဴး၏လူနာအား ျပဳစုကုသမႈက ၿပီးေလၿပီ။ ေဆးပစၥည္းမ်ားအား ပလုိင္းအတြင္းသို႔ ျပန္ထည့္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. ကြမ္းေပါင္းႏွင့္ ထံုးဗူးအား ထုတ္၍ ယာေန၏။ ။


၂၀၀၈ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလ၌ Mizzima တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။