ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ႏွင့္ဆရာ၀န္

(ေရႊအိမ္စည္)

(၁)
ေျမ၀သုန္သည္ ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အား ဆီးႀကိဳ၍ေထြးေပြ႔ထားခဲ့သည္မွာ …ၾကာၿပီ။ သူ…..က်ဆံုးခဲ့သည့္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔မွ…..။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ရွိေလၿပီ။
သူကား ….. ဆရာ၀န္တစ္ဦး…..။ သို႔ေသာ္ …. သူကား ေမာင္းျပန္ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ကိုသာ ကိုင္၏။
“ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း ခံစားရတဲ့ ေရာဂါေတြကို ကုရတာထက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအလိုက္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ကုသေပးရတာ ပိုအက်ဳိးရွိပါတယ္”
သူေျပာခဲ့သည့္စကားျဖစ္၏။ ၁၉၅၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔က က်ဴးဘားႏုိင္ငံ ဟားဗားနားၿမိဳ့၌ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

(၂)
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟူသည္အား အတည္ျပဳႏုိင္သည္က ….. ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္ေန႔မွျဖစ္သည္။ က်ဴးဘားသမၼတ ရဲေဘာ္ႀကီး ဖီဒယ္ကက္စထရိုမွ အတည္ျပဳထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ရုပ္အေလာင္းမွ ျဖတ္၍ယူလာခဲ့သည့္ လက္ေေမာင္းရင္းမွ ျပတ္ေနသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ၾကည့္၍ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟု အတည္ျပဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏အေလာင္းကိုမူ မေတြ႔ခဲ့ၾကရ။ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀)အထိ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့၏။ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၁၂)ရက္တြင္မွပင္ သူ၏ရုပ္အေလာင္းအား ေျမ၀သုန္အတြင္းမွ ျပန္လည္တူးေဖာ္ရရွိေတာ့၏။
ဘုိးလီးဗီးယားႏုိင္ငံ “ ဗယ္ရီဂရန္ေဒသ” ေလ ယာဥ္ကြင္းငယ္ေလးအနီးမွျဖစ္သည္။ က်င္းငယ္အတြင္း၌ ရုပ္အေလာင္းအရိုးစု (၇)စုအား ေတြ႔ရ၏။ အရုိးစုအမွတ္ (၂)က လက္ေမာင္းရင္းမွေန၍ လႊႏွင့္တုိက္ျဖတ္ထားျခင္း ခံရသျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးမရွိ ……။ ဒီအင္ေအ စစ္ေဆးမႈ ျပဳ၍ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့၏။
သူ …..။
သူကား …..ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ၾကာမွပင္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံ “ ဆန္တာကလာရာၿမိဳ့” ရွိ သူ၏ ဂူဗိမာန္အတြင္း ကိုယ္အဂၤါစံုလင္စြာႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရေတာ့၏။

(၃)
သူႏွင့္ပါတ္သတ္၍ သူ႔၀န္းက်င္၏ မွတ္ခ်က္အျမင္မ်ားမွ သူ႔အား ေတြ႔ရမည္။ ျပင္သစ္အေတြးအေခၚပညာရွင္ “ ယန္ေပါဆတ္” က သူ႔အား ……
“က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ့ အၿပီးအျပည့္အစံုဆံုး လူသား” ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေပး၏။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေမရီလင္းအင္စတီက်ဴ က သူ႔အား “ ကမၻာေပၚတြင္ နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆံုး ၂၀-ရာစု ၏ သေကၤတတစ္ခု ” ဟု သတ္မွတ္၏။ သူ၏ရဲေဘာ္ႀကီး က်ဴးဘားသမၼတ ဖီဒယ္ကက္စထရိုကမူ သူ႔အား …..“ သူဟာ သူ႔ရဲ့အက်င့္စာရိတၱ၊ သူ႔ရဲ့စိတ္ဓါတ္၊ သူ႔ရဲ့ႀကံ့ခုိင္မႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရာမွာ စိိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ထားရစ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တစ္ခြန္းတည္းအတုိခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ စံနမူနာေတြကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္”

(၄)
သူ႔အား အားဂ်င္တီးနားနုိင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ “ ေဗြႏုိဇာရီၿမိဳ့” မွ မုိင္၁၀၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ “ ရိုစာရီယို ၿမိဳ့” တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ “ ရိုစာရီယို ၿမိဳ့” က “ ပါရာနာ” ျမစ္၏ ျမစ္၀ကၽႊန္းေပၚေဒသတြင္ တည္ရွိသည့္ ၿမိဳ့ျဖစ္သည္။ စိုစြတ္၏။ အစဥ္အၿမဲေအးခဲ၍ေနသည္။
သူကား ….၁၉၂၈ခုႏွစ္ ဇြန္ (၁၄)ရက္ေန႔ဖြားျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွမ ၅-ေယာက္အနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဖခင္ အာနက္စ္စတုိေဂြဗားယာလင္(ခ်္)က အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္က စီလီယာဆာနာျဖစ္၏။ သူကား ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာ၏။ ပန္းနာရင္က်ပ္သည္တစ္ဦး …..။ ေအးလွ်င္ ပန္းနာေ၀ဒနာက ထၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါရွိေပမယ့္ သူကား အားကစားဖက္တြင္လည္းထူးခၽႊန္ခဲ့၏။ “ ရဂၢဘီပြဲ” မ်ားတြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကစားတတ္သည္။ ဖခင္က သူ႔အား ငယ္စဥ္ကပင္ ေသနတ္ပစ္သင္ေပး၏။ စစ္တုရင္ကစားနည္းသင္ေပး၏။ သူသည္ စစ္တုရင္ကစားရာတြင္လည္း ထူးခ်ြန္သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သလုိ ေသနတ္ပစ္ရာတြင္လည္း …….။

(၅)
သူက ငယ္စဥ္ကပင္ စာအုပ္ပံုအၾကား၌ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူဟု ဆုိရမည္။ ဖခင္၏ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းတြင္ စာအုပ္ေပါင္း ၃၀၀၀-ေက်ာ္ရွိ၏။ စာၾကည့္တုိက္ငယ္ေလးတစ္ခုပမာ …..။ “ဂ်က္လန္ဒန္” ၊ ”“ဂ်ဴးလဘန္း”၊ “ ဆစ္ဂမန္ဖရိုက္”၊“ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္” တုိ႔အား ငယ္စဥ္ကပင္ ဖတ္ခဲ့ရ၏။
သူက ကဗ်ာကိုလည္း အရူးအမူးစြဲလမ္း၏။ “ပက္ဘလိုနီရူးဒါ” ၏ ကဗ်ာမ်ားအား အာဂံုေဆာင္ႏုိင္သည္အထိ ဖတ္ခဲ့၏။
ဖခင္က လက္၀ဲ၀ါဒီတစ္ဦးျဖစ္၍ သူ႔ဖခင္၏ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ကားမတ္ခ္၏ က်မ္းမ်ားက ရွိၿပီးီျဖစ္သည္။ သူ….. ေလ့လာခြင့္ရခဲ့၏။

(၆)
၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ သူ …. “ ေဗြႏိုဇာရီး“တကၠသိုလ္တြင္ ေဆးပညာသင္ယူခဲ့သည္။ထုိတကၠသိုလ္မွပင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရရွိခဲ့၏။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ ေဆးတကၠသုိလ္တတ္ေနရင္း ခြင့္ယူ၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ လက္တင္အေမရိကတုိက္တလႊား ခရီးႏွင္၏။ ခ်ီလီသို႔ေရာက္၏။ ခ်ီလီမွသည္ ပီရူး ၊ အီေကြေဒါ ၊ ကိုလံဘီယာ……ထုိမွ ဗင္နီးဇြဲလား……။
ဤခရီးစဥ္မွ သူသည္ လက္တင္အေမရိကရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ၊ လူတန္းစားမညီမွ်မႈမ်ားအား ေတြ႔ခဲ့မည္။ ဤခရီးစဥ္အေၾကာင္းအား သူကိုယ္တုိင္ စာျပန္ေရး၏။ “ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဒုိင္ယာရီ” ဟူ၍ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ စေရးသည္မွာ စပိန္ဘာသာႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္တြင္ ထုိစာအုပ္အား မွီ၍ ရုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္၏။

(၇)
၁၉၅၃ခုႏွစ္တြင္ အာဂ်င္းတီးနားအစုိးရက ဆရာ၀န္မ်ားအား အတင္းအက်ပ္အမႈထမ္းခိုင္း၏။ သူက လူတစ္ေယာက္ခ်င္း ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာအား မကုသခ်င္…..။ ဤတြင္ သူသည္ အာဂ်င္းတီးနားမွ တိမ္းေရွာင္ထြက္ခဲ့ေတာ့၏။
ပီးရူး ၊ အီေကြေဒါ၊ ပနားမား၊ ေကာ္စတာရီကာ၊ နီကာရာဂြား၊ ဟြန္ဒူးရပ္စ္၊ အဲလ္ဘာလဗာဒို၊ ဂြာတီမာလာတို႔မွ မကၠဆီကိုသို႔ေရာက္၏။
မကၠဆီကိုတြင္ သူသည္ က်ဴးဘားမွ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုႏွင့္ေတြ႔၏။ ေပါင္းမိ၏။ ထုိစဥ္က ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုအား “ ၂၆ J ” ရဲေဘာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔၏ “ ၂၆ J ” ရဲေဘာ္မ်ားက က်ဴးဘားအာဏာရွင္ “ ဖူလ္ဂ်င္စီယုိဘာတစၥတာ” အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမား လူငယ္မ်ား …..။
မကၠဆီကိုတြင္ပင္ “ ၂၆ J ” ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူ ….စစ္သင္တန္းတတ္ခဲ့၏။ သင္တန္းဆရာက မကၠဆီကိုမွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းတစ္ဦး …..။သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း “ အယ္ဘာတိုေဘးယို” က မွတ္ခ်က္ျပဳ ၏။ “ သူသည္ သင္တန္းသားမ်ားအားလံုးအနက္ အထူးခ်ြန္ဆံုး ျဖစ္သည္” ဟူ၍ ….။

(၈)
၁၉၅၆ခုႏွစ္ ႏုိ္၀င္ဘာလ (၂)ရက္ေန႔တြင္ “ ၂၆ J ” ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ က်ဴးဘားႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။ Gramma အမည္ရွိ ေမာ္ေတာ္ငယ္တစ္စီးႏွင့္ …..။ မုိင္ ၁၃၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ ပင္လယ္ခရီးအား ႏွင္ၾက၏။ ရဲေဘာ္ရွစ္က်ိပ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ……။ ဓါးေကာက္သ႑ာန္ က်ဴးဘားကၽႊန္းေပၚသို႔ ေရာက္၏။ မၾကာ ….. က်ဴးဘားအာဏာရွင္တပ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္သည္။ တုိက္ပြဲအေျဖက မေကာင္း။ သူတုိ႔ဘက္မွ ရဲေဘာ္ ၆၉-ေယာက္ က်ဆံုးကုန္၏။ သူ …. ၊ ဖီဒယ္ကက္စထရိုႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၁၂-ေယာက္သာက်န္ေတာ့၏။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္…..။ ၾကံခင္းမ်ားအတြင္း ပုန္းေနၾက၏။ ၾကံမ်ားစုတ္ရင္းသာ အဟာရျဖည့္ေနၾကရသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ၾကာ၏။ ဤမွ ……သူတုိ႔ အာဏာရွင္အား ျပန္တုိက္၏။ ေမာင္းျပန္ရုိင္ဖယ္ ၁၂-လက္…..။
လူ ၁၂-ေယာက္ႏွင့္ ……။

(၉)
က်ဴးဘားႏိုင္ငံ “ဆီအဲယားေမထရာ” ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတည္ေဆာက္၏။ သူပုန္စခန္းဖြင့္၏။ ေအာင္ေျမ …..။ မာနယ္ပေလာ….။
သူသည္….. ထုိေဒသမွစ၍ လူထုအတြင္း ေဆးခန္းမ်ားဖြင့္၏။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္၏။ ဤတြင္…..သူသည္ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္အား လက္မွကိုင္းရင္း လူထုအား ေဆးကုသ၏။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏ေ၀ဒနာအား သက္သာေစရန္ ေဆာင္ရြက္သလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကိုလည္း ကု၏။ လူထုမွ ေထာက္ခံလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျမင့္တတ္၍လာ၏။ ဒီလႈိင္းမ်ားသဖြယ္ …..အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ……အဆံုး၌ က်ဴးဘားအာဏာရွင္အစိုးရ က်ဆံုးရ၏။

(၁၀)
က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်ဴးဘားမဟုတ္ေသာ သူသည္ ရဲေဘာ္ႀကီး ဖီဒယ္ကက္စထရိုၿပီးလွ်င္ ဒုတိယၾသဇာအာဏာအရွိဆံုးျဖစ္လာ၏။ က်ဴးဘားႏုိင္ငံ၏ ျပန္လည္ထူေထာင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အဓိကတာ၀န္ယူခဲ့သည္။ လူတန္းစားမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသစ္ဆီသို႔ ခ်ီတတ္ရာတြင္ သူသည္ စီးပြားေရးရာအပိုင္း၌ အဓိက ပဲ့နင္းႀကီးအျဖစ္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရသည္။ က်ဴးဘားနိုင္ငံသံုး ေငြစကၠဴေပၚ၌ သူ႔လက္မွတ္ထိုးေပးရ၏။
ထုိစဥ္က …..GATT (ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္အခြန္အေကာက္ဆုိင္ရာ အေထြေထြသေဘာတူညီခ်က္အဖြဲ႔) အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားသို႔ သူတတ္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သံလြင္ေရာင္စစ္၀တ္စံု ၊ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းႏွင့္ …..။

(၁၁)
၁၉၆၂ခုႏွစ္ကား ….. စစ္ေရးတုိက္ပြဲအရွိန္၏ အျမင့္မားဆံုးကာလဟု ဆုိရမည္။ ဆိုဗီယက္တုိ႔၏ ဒံုးက်ည္မ်ားအား က်ဴးဘားတြင္ တည္ေဆာက္မည္။ အေမရိကန္က သေဘာမတူ။ ဤတြင္ …တင္းမာမႈက ႀကီးမား၍လာ၏။ ႏူးကလီးယားစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေလမည္လား….။
ကက္စထရိုႏွင့္ ခရူးေရွာ့ ဆက္ဆံေရးက အထူးေကာင္းမြန္၏။

(၁၂)
၁၉၆၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ မတ္လအထိ သူသည္ ႏိုင္ငံတကာခရီးစဥ္မ်ားသြား၍ သံခင္းတမန္ခင္းမ်ားအား ခင္းက်င္း၏။ ျပင္သစ္၊ အီဂ်စ္၊ အယ္ဂ်ီရီယား၊ ဂါနာ၊ ဂီနီ၊ မာလီ၊ ဒါဟိုမီ၊ကြန္ဂို၊ အုိင္ယာလန္၊ ႏွင့္ တရုတ္ျပည္သစ္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ …..။
ထုိစဥ္က ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ တရုတ္ျပည္တုိ႔က သေဘာတရားအရ ကြဲလြဲေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူက သေဘာတရားအရတြင္ “ေမာ္” တုိ႔ႏွင့္တူ၏။ ဤအတုိင္းပင္ သူ႔ခရီးစဥ္မ်ားအတြင္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး၏။ က်ဴးဘားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးေျပာျခင္းျဖစ္၍ က်ဴးဘားသေဘာထားဟု ကမၻာက ျမင္ၾက၏။ ဤတြင္ သူ႔အေပၚ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ့ေတာ့…..။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကိုက “ခရူးေရွာ့”ႏွင့္ နီးစပ္သူ…..။ သူခရီးစဥ္အၿပီး “ဟားဗားနား” သို႔ ျပန္ေရာက္၏။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ သူ၏ဆက္ဆံေရးက ေအးေအးစက္စက္…..။ မၾကာ …..သူ က်ဴးဘားမွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေတာ့၏။ အားလံုးအား စြန္႔လႊတ္၍ ….။

(၁၃)

အာဖရိကတုိက္ရွိ ကြန္ဂို -ကင္ရွာဆား ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲအတြင္း… သူ …. ေသနတ္ကိုင္၍ေရာက္သြား၏။ အာဖရိက ေတာနက္ႀကီးအတြင္း ေျပာက္က်ားစစ္ ဆင္ေနေတာ့၏။ ရာသီဥတုက ဆုိးသည္။ ထုိစဥ္က သူအသက္သည္ ၃၈-ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေ၀ဒနာက ျပန္ထ၍လာၿပီ။ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး…..။
မရေတာ့ …..။ သူ အနားယူရသည္။ အနားယူစဥ္ ကာလအတြင္း “ ကြန္ဂိုဒုိင္ယာရီ” အားေရးခဲ့သည္။ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ကြန္ဂို အေတြ႔အႀကံဳမ်ား ……။

(၁၄)
ထုိေနာက္ …..။
သူသည္ ဘိုလီးဗီးယား အစုိးရအား ေတာ္လွန္ရန္ ဘုိလီဗီးယားသို႔ ထြက္ခဲ့၏။ သူႏွင့္ရဲေဘာ္ ၁၇-ေယာက္…..။ ဗီယက္နမ္ရဲေဘာ္မ်ားလည္းပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္တင္အေမရိကမွ ရဲေဘာ္မ်ား …..။
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ (၇)ရက္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ ယူဂို(ခ်ဴရီ) ေတာင္ၾကားအတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ….။
ေခ်ာင္းရိုးငယ္အား ျဖတ္ၾက၏။ ဤတြင္ …. ၀ိုင္း၀န္ပစ္ခတ္မႈအား သူတုိ႔ ရုတ္တရက္ခံလုိက္ၾကရ၏။ သူ …. ဦးေဆာင္သည့္ေျပာက္က်ားမ်ား ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ခ်ဳံခိုတုိက္ခိုက္ျခင္းအား ခံၾကရၿပီ ….။ အက်အဆံုးက မ်ားသည္။ သူလည္း ထိ၏။ ဆုတ္၍မရ …..။ တတ္၍မရ ……။ ေနာက္ဆံုး …… သူ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းအား ခံလုိက္ရ၏။

(၁၅)
၁၉၆၇ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔……..။
ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ႏွင့္ေ၀းကြာလြန္းသည့္ “ဗယ္လီဂရန္ေဒၿမိဳ့” ေလယာဥ္ကြင္းငယ္၏ အနီးတြင္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္သည္ ဒဏ္ရာႏွင့္စစ္သံု႔ပန္တစ္ဦးအား ေနာက္ျပန္လက္ထိပ္ခတ္၍ ထားသည္။ လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရသည့္ စစ္သံု႔ပန္သည္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ား၏အေရွ႔၌ မတ္မတ္ရပ္၍ေနသည္။ စစ္သားမ်ားက စစ္သံု႔ပန္အား ေမာင္းျပန္ရုိင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ခ်ိန္ထား၏။ စစ္သံု႔ပန္က စစ္သားမ်ားအား သူ၏စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည့္၏။
အမိန္႔သံထြက္လာ၏။
ယမ္းေပါက္ကြဲသံမ်ား ဆူညံ၍သြားသည္။ ယမ္းေညာ္နံ႔တုိ႔က ေလယာဥ္ကြင္းအနီး မႊန္၍ေနသည္။
စစ္သံု႔ပန္သည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာ့ေခြ၍ က်သြားသည္။ ေသြးတုိ႔က ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔မွ ယိုစီး၍ ထြက္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ….. ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ားက ေသြးအလူးလူးႏွင့္လဲေနေသာ အေလာင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား လက္ေမာင္းရင္းမွ လႊႏွင့္တုိက္၍ ျဖတ္ၾက၏။ ထုိေနာက္ ….. ေလယာဥ္ကြင္းအနီးတြင္ပင္ လက္မပါေသာ ခႏၶာကိုယ္အား က်င္းတူး၍ ျမဳပ္ႏွံလုိက္ၾကေတာ့၏။

(၁၆)
မပုပ္မသိုးရန္ ေဆးရည္စိမ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ဘိုလီးဗီးယားအစုိးရမွ က်ဴးဘားသမၼတဖီဒယ္ကက္စထရိုထံသို႔ ပို႔လိုက္၏။
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္……။
ဤလက္ႏွစ္ဖက္အား ဖီဒယ္ကက္စထရိုသည္ ျမင္သည္ႏွင့္သိ၏။ သူႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားအတြင္း လက္တြဲခဲ့သည့္လက္မ်ား ……။ မလြဲႏိုင္…..။ သူ ….။ သူ ….။
“အာနက္စ္တိုေဂြဗားရားဒီလာဆနာ” သို႔မဟုတ္……. “ေခ်” ။
ေခ် ဟူသည္က …..စပိန္ ဘာသာအရ “ ရဲေဘာ္၊ ရဲဘက္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။

“ေျမ၀သုန္ေရ…..
ဂုဏ္ျပဳ့အပ္တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို
ဆီးႀကိဳေပေတာ့ ……”
(ေအာ္ဒင္)

၂၀၀၇ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလ၌ ေခတ္ၿပိင္၀က္ဆုိဒ္ တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။