ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတာ့ ...... ခက္ပါၿပီ

(ေရႊအိမ္စည္)

(က)
ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာရီေဇာ္၏ ၀တၱဳတိုစာအုပ္တြင္ အမွာစာေရးေပး၏။ ၀တၱဳတိုစု၏ေခါင္းစီးအမည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ ......။ သို႔ေသာ္ .... ဆရာျမသန္းတင့္၏ အမွာစာကိုမူ အမွတ္ရေနဆဲ....။ ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာရီေဇာ္၏၀တၱဳတိုစုတြင္ပါသည့္ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္အား အမွာစာတြင္ ေကာက္ႏုတ္၍ေဖာ္ျပ၏။ “ေခ်ာင္းဟန္႔သံ“ .... ၀တၱဳတုိျဖစ္သည္။ “ေခ်ာင္းဟန္႔“ တတ္သည့္ စာေရးႀကီးတစ္ဦး၏ အခက္ႀကံဳရပံုမ်ားအား ဆရာရီေဇာ္က ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာရီေဇာ္၏ “ေခ်ာင္းဟန္႔သံ“အား ဖတ္ရင္း သူလည္း “ေခ်ာင္းဟန္႔“ ခ်င္လာသည္ဟု ဆုိသည္။ ထိမ္း၍မရ ...။ “ဆရာျမ“ အားပါးတရပင္ ေခ်ာင္းဟန္႔လုိက္ရသည္။
`ဤကား ဆရာရီေဇာ္၏ “ေခ်ာင္းဟန္႔သံ“ ၀တၱဳတုိေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္ဖတ္ရင္း အခက္ႀကံဳရမႈ.....။ က်ေနာ္ကမူ ........။

(ခ)
ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ၀တၱဳတိုႏွစ္ပုဒ္အား အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ျဖစ္၏။ မဖတ္ပဲလည္းမေနႏိုင္။ ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္ႀကံဳရသည္ဟု ဆုိရမည္။ ဆရာတုိ႔၏ ၀တၱဳတုိအႏုပညာက ႀကီးမားစြာလႊမ္းမိုးရုိက္ခတ္လြန္းလွသည္။ ပထမတစ္ပုုဒ္က ဆရာေဖျမင့္ေရးသည့္ “မရဏာ ႏုသတိ“ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လထုတ္ ျမတ္ေလး မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ၀တၱဳတုိျဖစ္သည္။ ဒုတိယတစ္ပုဒ္က ဆရာထြန္းထြန္း(ေဆးသိပၹံ) ၏ “ဂုဏ္ျပဳစာတမ္း“ျဖစ္၏။ ၁၉၇၇ခုနွစ္၊ ဇြန္လထုတ္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ၀တၱဳတုိျဖစ္သည္။

(ဂ)
“မရဏာ ႏုသတိ”တြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ဇာတ္ေကာင္သာပါ၏။ အျခားဇာတ္ရံမ်ားမပါ။ ဇာတ္ေကာင္က ေဒါက္တာေငြရ......။ အသက္ (၂၆)ႏွစ္ရွိ ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အသည္းကင္ဆာေရာဂါအား စတင္ရရွိၿပီးဟူသည္အား သိရွိသည့္အခ်ိိန္မွစ၍ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကုန္ခ်ိန္အထိ ေဒါက္တာေငြရ၏စိတ္အာရုံ၌ ခံစားရမႈ ေထြျပားမႈ၊မ်ားအား ဇာတ္ေကာင္အား ျပန္၍ေျပာေနသည့္ ပံုစံႏွင့္ ေရးထား၏။ ခႏၵာေဗဒဆုိင္ရာ သုတမပါေသာ္လည္း ....... ဇာတ္ေကာင္အား ေက်ာင္းၿပီးစ ဆရာ၀န္တစ္ဦးအား ထား၏။ ေဆးပညာဗဟုသုတရွိသူတစ္ဦး ျဖစ္ေစလို၍ျဖစ္မည္။
တေန႔ ...... ေဒါက္တာေငြရ၏လက္ယာဖက္နံေဘးမွ နာသလုိေအာက္သလိုျဖစ္သည္။ လက္သီးဆုတ္ႏွင့္ထုၾကည့္၏။ နာသလုိ ေအာက္သလိုက တုိး၍လည္းမနာလာ၊ ေပ်ာက္၍လည္း မသြား........။ ဤေနရာတြင္ ဘာရွိလဲ။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္သည့္ေဒါက္တာေငြရက သိသည္။ အသည္း ......။ ဘာျဖစ္ႏုိင္လဲ........။ အသည္းေရာင္ အသား၀ါလား .......။ ၀မ္းကိုက္ပိုး တမ်ဳိးမ်ဳိး အသည္းတြင္၀င္ၿပီး အနာျဖစ္လို႔လား ......။ ဒါမွမဟုတ္ .......အသည္းကင္ဆာလား ......။ ျဖစ္ႏို္င္ေျခက အမ်ဳိးမိ်ဳး ။ အသည္းေရာင္အသား၀ါဆုိရင္ ျပသာနာမရွိ။ အေနအစားဆင္ျခင္ၿပီး ေဆး၀ါးမွီ၀ဲလ်ွင္ ေပ်ာက္ႏုိင္၏။ မေသႏိုင္ေသး။ အသည္းကင္ဆာဆုိလ်ွင္ .......။ ေျခာက္လလား ..... တစ္ႏွစ္လား ။ မတတ္ႏိုင္.......။
နာသည္ကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္မလာ။ သို႔ႏွင့္ ေဆး၀ါးစစ္ေဆးမႈ မျပဳလုပ္။
တေန႔ .......။
“အတန္ၾကာေသာတေန႔ က်ေနာ္နံေဘးကို အက်င့္ပါေနသည့္အေလ်ာက္ စမ္းၾကည့္မိစဥ္ လက္ယာဘက္ နံရုိးေစာင္းေအာက္မွေန၍ ခပ္မာမာ အစိုင္အခဲတစ္ခု ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းသို႔ ထြက္ျပဴ၍ေနသည္ကို စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိလိုက္ရသည္။
ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသြားသည္။ အသည္။ႀကီးပါလား၊ နံရုိးထိပ္ဖ်ားကို စမ္းမိေနတာ ျဖစ္ပါေစ။ ဟင့္အင္း၊ အသည္း၊ အသည္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဟုတ္သည္၊ က်ေနာ့္အသည္းသည္ ေအာက္ဘက္သို႔ ႀကီးထြားထိုးထြက္ေနေခ်သည္တကား။ ႀကီးေနသည့္အစိတ္အပိုင္းက ခပ္မာမာ၊ နည္းနည္းဖိၾကည့္ေတာ့ နာလည္း သိပ္မနာ။ တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူသြားသည္။ ကင္ဆာနဲ႔ တူတယ္။ အသည္းကင္ဆာ၊ ဒါဆုိရင္ သြားၿပီ ၊ ေလးငါးေျခာက္လ“
အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္သည္။ ဖတ္သည့္အခါတုိင္း ဤေနရာေရာက္လ်ွင္ က်ေနာ္၀တၱဳတုိအား ဆက္၍ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ။ စာအုပ္အား ေဘးတြင္ခ်ၿပီး က်ေနာ့္လက္က က်ေနာ္၏လက္ယာဘက္ နံေဘးဆီသို႔ စမ္းၾကည့္မိ၏။ နံရိုးေအာက္နားက၊ နာသလို၊ ေအာက္သလို။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်ေနာ္၏ လက္၀ဲဖက္လက္အား လက္ယာဖက္နံရိုးေအာက္နားဆီသို႔ ေနရာေရြ႔မိ၏။ ပထမ ......... ဖိ၍မစမ္းရဲ။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိ၍စမ္းၾကည့္မိသည္။ ႀကီးထြားထိုးထြက္ေနေသာ က်ေနာ့္အသည္းအား စမ္းမိမည္လား.....။ ေတာ္ပါေသးရဲ့.....။ သက္ျပင္းခ်မိ၏။ ၿပီးလ်ွင္ နာသလို၊ ေအာက္သလို ျဖစ္ေနသလား.....။ မကြဲျပား.....။
“မရဏာ ႏုသတိ“အား ဖတ္မိတုိင္း က်ေနာ္ျပဳေနက် ျဖစ္ေနက်။ ခံစားရေနက်။ ခက္ၿပီ။
ဆရာေဖျမင့္က ေဒါက္တာ ေဖျမင့္ျ့ဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာတစ္ဦး ......။ “ရဏာ ႏုသတိ“ အား ဆရာ၀န္တစ္ဦးမွ ေရးျခင္းမဟုတ္ပဲ စစ္ဗိုလ္စာေရးဆရာတစ္ဦးက ေရးေသာ္ ဤမ်ွ ၾသဇာလႊမ္းလိမ့္မည္မဟုတ္......။ၿပီးလ်ွင္.......က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူရာေမရယ ကံအား မေစာင့္ထိန္းခဲ့သည္မွာ ၁၀-ႏွစ္ခန္႔ရွိခဲ့ၿပီ.......။

(ဃ)
ေဒါက္တာ ျမင့္သိန္းထြန္းက စာေရးဆရာ ထြန္းထြန္း (ေဆးသိပၹံ)ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ ျမင့္သိန္းထြန္းကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္၌ အသက္က (၄၂)ႏွစ္......။ ဆရာထြန္းထြန္း (ေဆးသိပၹံ) “ဂုဏ္ျပဳစာတမ္း“ ၀တၱဳတိုအား ေရးသည့္အခ်ိန္သည္ အသည္းကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး၏ ကင္ဆာအေဆာင္တြင္ တတ္ေရာက္ေနသည့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္.....။
အေၾကာင္းအရာက စာေရးဆရာက ေမာင္ေမာင္ထြန္း အား ဇာတ္ေကာင္ထားသည္။ သူ၏ဇာတ္ေကာင္ေမာင္ေမာင္ထြန္းသည္ စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ၿပီး သူေသဆံုးၿပီးေနာက္ က်င္းပမည့္ စ်ာပန အခမ္းအနားအား ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာထြန္းထြန္း (ေဆးသိပၹံ)က သူမကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၌ သူကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း အေျခအေနအား ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လထုတ္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ပါရွိခဲ့သည့္ “ဂုဏ္ျပဳစာတမ္း“အား ဆရာထြန္းထြန္း (ေဆးသိပၹံ)သည္ ေဆးရံုေပၚ၌ပင္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။
ကင္ဆာအေဆာင္သို႔မေရာက္မီ ေဒါက္တာျမင့္သိန္းထြန္းသည္လည္း ေဒါက္တာေငြရကဲ့သို႔ပင္ လက္ယာဖက္နံေဘးမွ ေအာက္သလိုလို၊ နာသလိုလို ျဖစ္ခဲ့မည္ပင္။ လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္မည္....။ လက္သီးဆုတ္ႏွင့္ ဖြဖြထုၾကည့္မည္ ......။ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အား ေတြးၾကည့္မိမည္။ ထိုေနာက္ ......။ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကင္ဆာအေဆာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။
“ဂုဏ္ျပဳစာတမ္း“၏ ပထမဦးဆံုးအဖြင့္၀ါက်အား အလြတ္ရ၍ေနေလၿပီ.......။
“ ေမာင္ေမာင္ထြန္း တစ္ေယာက္ေသၿပီ။ သူ၏၀မ္းဗိုက္အား ေဖာင္း၍ေန၏။ ေျခေထာက္မ်ားက ေဖာေရာင္၍ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္ထြန္း မေသမီအခ်ိန္အတြင္း အရက္အား မ်ွတစြာ မွီ၀ဲခဲ့ရဟန္ မတူ .......“
အလြတ္နီးပါးရေနေသာ စာေၾကာင္းမ်ားအား ဖတ္မိရင္း က်ေနာ့္၏၀မ္းဗိုက္အား ၾကည့္မိ၏။ စူေနတာလား.......။ ဆြဲေနတာလား.......။ ၿပီးလ်ွင္ .....လက္က အလိုလိုစမ္းမိျပန္၏။ လက္ယာဖက္နံေဘးက ေအာက္သလိုလို ၊ နာသလိုလို ......။
ဆရာတုိ႔နဲ႔ေတာ့ ....... ခက္ပါၿပီ။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၌ ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္၀က္ဆုိဒ္ တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။